بررسی عوامل مرتبط با احساس ناامنی در محلات شهری؛ در ناحیۀ ۳ منطقۀ ۱۷ شهرداری تهران

  مقدمه : در این پژوهش، عوامل عمدۀ مرتبط با احساس ناامنی در ساکنان محلات شهری شناسایی و تجزیه و تحلیل شده است. بر این مبنا، راهکارها و پیشنهادهایی کاربردی برای ارتقاء احساس امنیت شهروندان در محل سکونت آنان ارائه شده است . روش: روش پژوهش حاضر از نوع پیمایشی است. جامعۀ آماری را افراد بیش از شانزده سال در ناحیۀ سه از منطقۀ هفده شهرداری تهران تشکیل می‌دهد. برای گردآوری داده‌ها از مصاحبۀ منظم استفاده شد؛ سپس اطلاعات به دست آمده را با استفاده از آزمون‌های تحلیل واریانس (آزمون آماری F )، کای اسکویر و آزمون دقیق فیشر تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: بین ساکنان محله‌های مورد مطالعه از نظر میزان احساس ناامنی تفاوت معنا‌داری وجود دارد. متغیرهای سن، تعداد خانوار در واحد مسکونی و میزان شناسایی محله توسط افراد مورد مطالعه عموماً در احساس ناامنی ساکنان تأثیرگذار نیست؛ اما متغیرهایی همچون مدت زمان سکونت در محل و احساس تعلق مکانی افراد مورد مطالعه، به‌طور معناداری در احساس ناامنی آنان مؤثر است. نتایج: بررسی به‌عمل‌آمده نشان می‌دهد که احساس ناامنی ساکنان، به ترتیب، متأثر از جرائم خرید و فروش مواد مخدر، وجود اراذل و اوباش، مصرف مواد مخدر و حضور معتادان در محل، مزاحمت برای نوامیس مردم و نزاع و درگیری بوده است. در مجموع، بین ساکنان محله‌های مورد مطالعه از نظر میزان احساس ناامنی تفاوت معناداری وجود دارد.